Contingut d'usuari Aquest contingut ha estat redactat per un usuari d'El Periódico i revisat, abans de publicar-se, per la redacció d'El Periódico.

Mi tío, víctima del miedo a contagiarse, ha fallecido por no pedir auxilio

ealos41559902 coche fnebre en sncho dvila

ealos41559902 coche fnebre en sncho dvila / ELISENDA PONS

Hoy, como cada mañana, a pesar del confinamiento que seguimos para protegernos del coronavirus, he salido temprano de casa a comprar EL PERIÓDICO para mantenerme informado de las últimas noticias sin tener que recurrir a la televisión y a tertulianos que hablan de todo sin conocimientos de nada, guiados, quizás (malpensado que es uno) por algún otro tipo de interés que no és el meramente informar de la verdad. Pero hoy, a diferencia del resto de días, a estas horas todavía no lo he abierto, ni siquiera he mirado la portada, y es que hoy las noticias, las cifras de nuevos contagiados y fallecidos que cada día veo aumentar, para mí carecen de importancia.

Hoy, al llegar a casa, la cifra que me ha importado ha sido una. Y esa cifra tiene un nombre, y un parentesco. Hoy has sido tú, tío Andrés, quien nos has dejado, y a pesar de ser una cifra muy bajita, para mí ha sido mucho más doloroso que las cifras de tres dígitos de las que hablan los medios de información, Mi tío Andrés, a falta de una autopsia que lo certifique, no ha muerto de coronavirus, no tenía síntomas, ayer noche fue a dormir sin tos, sin fiebre, sin tener mal cuerpo, pero eso sí, con el miedo que todos tenemos a contagiarnos, y ese miedo seguro que ha jugado un papel en tu muerte, tío.

A medianoche te has despertado con un fuerte dolor en pecho y hombros, y le has dicho a la tia: "Si no fuera por el coronavirus me iba a Urgencias". No has ido, y todo indica que has sufrido un infarto, sin pedir auxilio por miedo a un contagio. Has sido víctima del miedo y ahora están la tía y las primas solas en casa, llorando, esperando a que vengan a recoger tu cuerpo. Es muy duro no poder estar con ellas, abrazarlas y saber que ya no voy a verte nunca más. Yo nunca voy a olvidarte, sé lo que me querías a mí y a mi familia y siempre vas a vivir conmigo y con todos los que te queremos. No hemos podido despedirnos pero no hace falta, porque para mí nunca te habrás ido. Un fuerte abrazo a todas las víctimas del miedo.

Participacions delslectors

Mésdebats